Kedimiz Midas'ı kaybettik. 11 yaşındayken hayatına gözlerini yumdu. Ona adadığım birkaç resim vardı... sonrasında daha fazla tablosunu yapmak istedim ama bir türlü olmadı. Şimdi tekrar resimlerini yapmayı ve Etsy'ye koymayı düşünüyorum. Tabii önce bizimkilere hediye yapmam gerekecek. Fakat bu aralar resim yapmaya ne vakit ne de kafa bulabiliyorum. Zaman hızla geçiyor. Her şey elimden kayıyor. İşler asla bitmiyor. Bir iş biterken yenisi çıkıyor. Küçük şehirlerde bile zamanı hızlandırmanın yolunu buldum, kapitalizm ruhumuzu ele geçirdikten sonra yapacak bir şey kalmıyor, nerde olursanız olun sizi buluyor. Dün gece bir anda uyanıp korktum. Artık Midas yoktu. Annemi düşündüm, annem öldüğü gece çok korkmuştum. Hiçbir şeyden korkmazdım ben. Ama tüm bedenimi bir korku sarmıştı. Artık annem yoktu. Ben ne yapacaktım? Yalnız mıydım? Annenin olmadığı bir hayat düşünülebilir miydi? Dün benzer bir şekilde artık Midas yok, dedim, beni yine bir korku sardı. Acaba bize bu kadar
Sevinçten uçardım hasta oldum mu Kırkı geçerse ateş çağrırlar İstanbul'a Bi' helallaşmak ister elbet di mi oğluyla Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu Oh dedim göğsüne gömdüm burnumu Can Yücel