Red Wedding Gown

Uzun bir süredir yazmıyorum, yazma yeteneğimi yitirdim ve tembelleştim desem yeridir. Bir de son zamanlarda bir sürü edebiyat dergisi aldım ama okumaya yetişemiyorum. Çok çalıştığımdan falan değil tabii ki. Ne çok çalışması, hep erteliyorum yapmam gereken entelektüel işleri. Belki de bir süre aklımız dumura uğradı, terör saldırıları, anti-demokratik ve adaletsiz yaşam, günlük hayatta kadınlara şort giyiyor diye dayak atarak kurtulan adamların tavırlarına şaşakalmak gibi unsurlar nedeniyle, şaşırdık kaldık, hem anlama yetimizi hem de analiz etme yetimizi yitirdik... 

14 Şubat'ın adı kana bulandı. Belki de yaşadığımız o toz pembe ve yalan dolu dünyada gözlerimizin bir kere daha açılmış olması maalesef Özgecan'ın ölümüyle gerçekleşti. Erkeklerden korkmaya başladık, onlara kuşkuyla bakmaya başladık. Facebook'ta yaptığımız yorumlara katılan erkeklerin yurtdışı görmüş olanlar olması ayrıca bizi bir kere daha ürküttü ve düşündürdü. Biz nerde ve nasıl bir akıl tutulmasında ve nasıl bir ülkede yaşıyoruz? Canım annemin 'kızım mini etek giy' dediği Kayseri zamanları daha da mı gerilerde kaldı? On beş senede ülke böyle mi değişti? Ne hale geldik, nasıl bir hayat sürüyoruz? Biz nasıl adamlarla aynı toprakları paylaşıyoruz? İşte bu sorular kafamıza üşüşürken, soğukkanlı düşünmek gerçekten de zorlaştı. Soğukkanlı düşünemiyor insan çünkü failin söylediği şeyler akıl alır gibi değil. Kesmek, tecavüz etmek, öldürmek, bıçaklamak, yakmak... nasıl insanlar bunlar? Benim kızım olsaydı Özge, eğer benim yavrum olsaydı, kızkardeşim olsaydı, ben ne y