Red Wedding Gown

--> Rönesansa Direnç Floransa Rönesans resimlerinde her zaman birkaç melek bulunur. Hastalık, doğum, zaferler, savaşlar, kavgalar, diplomatik davetler, din adamları, azizler... Ne zaman bu tablolara baksam şöyle düşünürüm, drama olmasaydı hayat bomboş mu olurdu? Bir arkadaşımın şu sözlerini dün gibi hatırlarım, Dostoyevski okumuyorum, çünkü çok depresif. Depresyonda girmeden düze çıkmak mümkün mü, karanlığı delmeden ışığa ulaşmak mümkün mü? Veyahut şöyle diyelim bu dünyaya acı çekmek için geldiysek daha güzel bir dünyayı hayal etmek için karanlıktan kaçmaya çalışmamak mümkün mü? Tüm bu sorular kafamı kurcalıyordu. Piazza SS. Annunziata Duomo Floransa'da bir kitapçı Floransa'da bir kitapçı  Bu arada kiliseden çıktım. Kilisenin zengin olduğunu düşündüğüm halde iki Euro kadar Santissima Annunziata’nın kutusuna bağış bıraktım. Elbette ki kilisenin bizim gibi sıradan insanların bağışlarına ihtiyaçları vardı (!). Zengin mengin, ister

Şu gençliğimizdeki cesaret ve delilik yerini ev haline, ailelere, çocuklara ve korkuya bırakıyor. Ama aslında en güzeli oydu, o zaman gençtik, ailemiz de bu kadar yaşlanmamıştı. Şimdi ise korkulmayacak şeylerden korkar olduk, börtü böcekten tut bir lidere kadar. Ne hallere geldi bu yürek değil de çarıkmış dediğimiz kalp, çarık oldu da unuttu mu yürekliğini? Nerede kaldı cesaret, ne zamandan beri korkuyoruz öcülerden, böcülerden, ne zamandan beri korkuyoruz, ne güzeldi o gençliğimiz Taksim'de geçen, öğleden sonra gider otururduk sokakta püfür püfür eserdi rüzgar saçlarımızda, ve biz özgürlüğü tadardık kendimizce ana babamızın parasıyla. Şimdi ise alışveriş merkezlerinde, hediye almak için girdiğim kuyruklarda geçen ömrüm benim tamamen sisteme adapte olmuş tüketici ve sessiz insan modeline dönüştüğümü kanıtlıyor. Korkularım azaldı mı derseniz, aslında hiç de azalmadı, bu hayata bir şey bırakmadan gitmek belki de en büyük korkum. Bu seneleri nasıl hatırlayacağız, ne diyeceğiz çocukla