Red Wedding Gown

Gençlerden ve jenerasyonlardan bahsediliyor. Çok garip bir durum ki kimse sosyo-ekonomik ve kültürel sistemi sorgulamıyor. Neymiş efendim ‘baby boomer’lar (bebek doğumlarının en yüksek olduğu jenerasyonlar) yüzünden devletin kaynakları tükenmiş. Neymiş “y” ve “z” jenerasyonları pek güvenilmezmiş. Detaylarına dahi girmeyeceğim. Çünkü sistemi insanlardan insanları sistemden, gençleri bugün olup bitenlerden ve içinde bulundukları çalışma şartlarından gayrı tutmak mümkün olamaz. Bu noktada elbette kendimize nasıl bireyselleştiğimizi ve nasıl selfie çeken bir jenerasyon haline geldiğimizi sormaktansa şu soruyu da göz önünde bulundurmalıyız: kendimizi sevdiğimizi kanıtlamak için bu kadar selfie çekmemize gerek var mı? Bireyselleşmekten başka bir çaremiz kaldı mı?   Doğrudur gençler daha farklı davranıyorlar şimdilerde. Fakat bizim dönemimizi anne ve babamızın dönemiyle karşılaştıralım. Neden uzun dönemli ve sürekli olabilecek işleri bulamıyor gençler? Neden sık sık

2019 ne kötü bir seneydi. Nerdeyse tüm sene işsizdim. İşsizliğin güzel tarafı şu: kendinizle baş başa kalıyorsunuz ve neyin önemli olduğunu düşünmek için biraz daha vakit bulabiliyorsunuz. O nedenle bu işsizlik her ne kadar ceplerim boş gezmeme sebebiyet verdiyse de bir yandan da beni düşünmeye ve kendimle baş başa kalıp şiir yazmaya ve resim yapmaya sevk etti. İş ararken bile bir sürü şey öğrendim. İtalyanca ders almaya başladım, İtalyancam bir hayli ilerledi. Artık Bartleby - Herman Melville kitabını bile İtalyanca okur hale geldim. İtiraf etmeliyim ki hâlâ bilmediğim bir sürü kelime var. Yine de büyük bir başarı sayılır, çünkü bir sene önce olsa bir paragraf okur, kitaptan korkar ve kitabı kapatırdım. Bir daha da asla geri dönmezdim. Fransızca kursuna yazıldım, bir ay da olsa, dil yeteneğimin gittikçe zayıfladığını gördüm ama basit Fransızca kelimeleri anlayabilmek beni bir nebze de olsa rahatlattı. Hani öğrenmeden önceki o bulutlu bilinçaltı hali var ya ben işte Fransızca diyi