Red Wedding Gown

Basılmayan hikayelerimi burada yayınlıyorum.  Zincirler ve Filmler (yayın hakları bana aittir)  Neye inandıysam ona boyun eğdim. Bir kadın olarak öncelikle anneme, kardeşlerime, sonra sevdiğim insana... Onlara hizmet ettim. 10 çocuğun en büyüğü olmanın verdiği bir zincir var bende, görünmez bir zincir ki atmak zor. Marx diyordu zincirlerinizden kurtulun diye, ne mümkün, zincir dediğin şey düzen, zincir dediğin şey nizam, zincir dediğin şey kontrol, zincir dediğin şey senin içine işlemişse ondan kurtulmak ne mümkün! Kimisi elmas zincirler ister kimisi altın. Kimisi gümüş ister kimisi metal. Ben hepsini taktım boynuma. Zengin bir kocam vardı günümü gün ettim. Hayatımı ancak böyle kurtarabildim. Bizim şehrimiz küçük bir şehirdir. Zenginler ya güzellerle evlenirler ya da zenginlerle. Para parayı çeker derler ya. Bir de para güzelliği çeker, çekmez de koparıp alır. Ama güzelin talihi değişmez. Benim de talihim pek değişti denemez. Mehmet ile evlenişim de böyle işte. Kendis

Şu gençliğimizdeki cesaret ve delilik yerini ev haline, ailelere, çocuklara ve korkuya bırakıyor. Ama aslında en güzeli oydu, o zaman gençtik, ailemiz de bu kadar yaşlanmamıştı. Şimdi ise korkulmayacak şeylerden korkar olduk, börtü böcekten tut bir lidere kadar. Ne hallere geldi bu yürek değil de çarıkmış dediğimiz kalp, çarık oldu da unuttu mu yürekliğini? Nerede kaldı cesaret, ne zamandan beri korkuyoruz öcülerden, böcülerden, ne zamandan beri korkuyoruz, ne güzeldi o gençliğimiz Taksim'de geçen, öğleden sonra gider otururduk sokakta püfür püfür eserdi rüzgar saçlarımızda, ve biz özgürlüğü tadardık kendimizce ana babamızın parasıyla. Şimdi ise alışveriş merkezlerinde, hediye almak için girdiğim kuyruklarda geçen ömrüm benim tamamen sisteme adapte olmuş tüketici ve sessiz insan modeline dönüştüğümü kanıtlıyor. Korkularım azaldı mı derseniz, aslında hiç de azalmadı, bu hayata bir şey bırakmadan gitmek belki de en büyük korkum. Bu seneleri nasıl hatırlayacağız, ne diyeceğiz çocukla