Red Wedding Gown

Gençlerden ve jenerasyonlardan bahsediliyor. Çok garip bir durum ki kimse sosyo-ekonomik ve kültürel sistemi sorgulamıyor. Neymiş efendim ‘baby boomer’lar (bebek doğumlarının en yüksek olduğu jenerasyonlar) yüzünden devletin kaynakları tükenmiş. Neymiş “y” ve “z” jenerasyonları pek güvenilmezmiş. Detaylarına dahi girmeyeceğim. Çünkü sistemi insanlardan insanları sistemden, gençleri bugün olup bitenlerden ve içinde bulundukları çalışma şartlarından gayrı tutmak mümkün olamaz. Bu noktada elbette kendimize nasıl bireyselleştiğimizi ve nasıl selfie çeken bir jenerasyon haline geldiğimizi sormaktansa şu soruyu da göz önünde bulundurmalıyız: kendimizi sevdiğimizi kanıtlamak için bu kadar selfie çekmemize gerek var mı? Bireyselleşmekten başka bir çaremiz kaldı mı?   Doğrudur gençler daha farklı davranıyorlar şimdilerde. Fakat bizim dönemimizi anne ve babamızın dönemiyle karşılaştıralım. Neden uzun dönemli ve sürekli olabilecek işleri bulamıyor gençler? Neden sık sık

--> Uzun yaşıyoruz ama daha geçiciyiz... Uzun zamandır yazışamadık. Aslında daha çok saggio yani deneme yazmak isterdim. O yüzden de son zamanlarda aklıma çok güzel şeyler gelmeyince yazmaktan vazgeçtim. Bir zamanların rüzgarı şimdi esinti oldu. Sanırım bunun sebebi de gelecek kaygıları ve işsizlik. Şimdiki yazım geçici kontratlar üzerine olacak. Ve geçici olan her şey üzerine. Bizim çağımızda birçok insan geçici olmayı istiyor veya bunu seçmeden geçici kategorisine sokuluyor. Şimdiye kadarki tüm kontratlarım geçici idi. En uzun süreli olanı üç senelik olan doktora idi. Sonrasında   1 senelik IOM anlaşması. Sonrasında 8 aylık part-time olan Lüksemburg post-doktorası idi (doktora sonrası araştırma). Hepsinde de bir umut beni alırlar mı diye bekledim. Beklemedim değil. Tek tamamlayamadığım IOM oldu. O da içimde hep uhde olarak kalacaktır. Çünkü güzel insanlardı güzel bir ofisti ve tatlı bir işti. Açıkçası seviyordum işimi, çok zorlandığım zamanlar olsa da faydalı