Ciddi anlamda sorun ya şıyorum, sanırım bunda kendimi herkesin ve her şeyin merkezinde görmemin neden olduğu bir durum var. Ama bunu yapmadan duramıyorum, dünya başma yıkılınca zannediyorum ki tek benim dünyam benim başıma yıkıldı. Anneme boru taktıkları zaman, ilk aşkta yaralandığım zaman, ilk defa reddedildiği zaman makalem hep bunları yaşadım. Sanki bunu yaşayan tek bendim sanki ilk bendim. Sanki acım onulmazdı. Onulmaz acı yok ki. Onulmaz yara var belki ama acı yok. Bir yandan da bıktım zannediyorum halbuki tüm makaleleri merakla okuyorum. İyi yazmak için elimden geleni yapmak istiyorum. Ama akademide olsun yazımda olsun bir şeyler önümde bir duvar gibi duruyor. Hani bir dili öğrenirken insanın dili ilk etapta dönmez de sonradan farkında olmadan akıcılık kazanır ya konuşma. İşte ben o dilin hala dönmediği noktadayım maalesef. Bazen sabahları feci bir vücut ağırlığı ve depresyonla uyanıyorum. Canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Bebekler ve kediler görüyorum rüyamda. Bedenimi u
Sevinçten uçardım hasta oldum mu Kırkı geçerse ateş çağrırlar İstanbul'a Bi' helallaşmak ister elbet di mi oğluyla Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu Oh dedim göğsüne gömdüm burnumu Can Yücel