Red Wedding Gown

Ağaç İnsanların üzüntüleri hep kendinedir. Hep kendine. Yalnız kalırız çok üzüldüğümüzde, yalnız olduğumuz için üzüldüğümüzde, yalnız kaldığımızı düşündüğümüzde ve insanlıktan çıkınca. Bunlar işte insana kendisinin de insan olduğunu hatırlatır. Ve bir şey daha hatırlatır insana: zayıflıklarını, farklılıklarını, kopukluklarını. Onun da yüreğinden böyle şeyler kopuyordu. Yalnızlığını sorgulamanın ötesinde daha başka şeyler vardı ve bunlar onu rahatsız ediyordu, en başta gelen şey de belki de şimdiye kadar hiç kimseye bir gıdım bile güvenmemiş olmasıydı ve en güvenmediği insanların onun için güvenilir şeyler yapması, en güvendiği insanların onu yarı yolda bırakması aslında şunu anlatıyordu: sezgileri ve içgüdüsü bir hayvanınkinden çok daha uzaktaydı. Kendini yalnız hissetmesi için çok sebep vardı ama sezgilerini kullanamadığı için kendisini hayvanlar aleminde de yer bulabilecek bir konuma getirememekteydi. Bu nedenle de gitmekle kalmak arasında kaldı. Hangisi daha doğruydu? Gitm

Bakışında çok mana var Duruşunda bir kadifelik Açlığında bir sadakat Yürüyüşünde umursamazlık Tüylerinde bir sarı var Gözlerinde bir kara Uykunda bir bebek var Uyanışında bir pembelik Bakışında çok mana var Soru işaretleri kafanda Bakarken kuşlara aslında Korkarsın insanlardan Kuşları dinlerken Duyarsın yürüyüşümüzü Her şeyi bilir gibi Duyar gibi Hisseder gibisin Yanımda bir cansın Bakışında çok mana var Duruşunda bir kadifelik Açlığında bir sadakat Yürüyüşünde bir ihtişam Kedim benim.

Karanfiller açıyordu o zamanlar gözlerinde bir baksam kül olurdum yüzüne