Red Wedding Gown

Tam da şehit haberlerinin üzerine yazmışken, "ah bir anne olsam, ne kızardım şu devlete, şu askere, şu insanlara" diye, Anneler Günü geldi çattı. Bana sorarsanız, ki sormasanız da gevezelik edecek gibiyim, ben bugün hiçbir şey hissetmiyorum. Hiç de hissetmedim. Annemi her ayın ikinci haftasında düşünmekteyim ben zaten. Bugün özellikle düşündüm dersem yalan olur. Sanırım bunda hep yanımda olan arkadaşların da etkisi oldu: Aysun'um benimle kahvaltı yaptı, kahve içti, derken Botero'yu görmeye gittik Pera Müzesi'ne... Kalbim soğudu mu? Kalbim taş mı oldu? Yok olmadı da alışıyorum galiba yavaş yavaş. Belki de kendimi ve geleceğimi düşünmekten annemi düşünmeye vakit bulamadım. Annem yaşıyor olsaydı gelecek günler daha anlamlı ve güzel olacaktı, diye düşünmeme rağmen o olmadan da o varmış gibi geleceğimi çizebilecekmişim ve bu hayatta yaratıcılık adına bir şeyler yapabilecekmişim gibi bir hisse kapıldım. O olmadan da kızımın adını Ayşe koyabilirim. O olmadan da güzel işl

Kaç gündür şehit haberleri. Bitmeyen savaş. Özgürlük adına kimisi savaşıyor. Kimisi ölüyor. Evet "görev"lerini yaptılar. Genç yaşta ölmek bir görevin bir parçası ise, o kadar iyi yaptılar ki görevlerini artık bu yeryüzünde kimse için bir görevleri kalmadı. Kendileri için bile. Hayalleri ve gelecekleri yok artık onların. Çünkü "görev"lerini yaptılar. Artık onlar bu toprakları kurtarmak için savaşmıyorlar. Demokratik yollarla çözülemeyen bir sorunun şiddete başvurularak çözülmesi söz konusu. Onlar da bu demokrasisizliğin, bu çıkmazın, bu kavganın kurbanı. Milliyetçilik iğrenç bir biçimde tırmanıyor. Bir tarafta ben askerdeki sevgilimle konuşuyorum telefonda. Duyuyorum telefon kulübelerinde erkek sesleri birbirine karışıyor. Karışan seslerin arasında Kürtçe konuşanlar da var. Askerlik yapıyorlar beraber. Sonra bir Türk bir Kürt'ü öldürüyor, bir Kürt bir Türk'ü. Annelerin yüreği kan ağlıyor. Ne uğruna ölüyorlar? Hangi amaç için? 19'unda ölmemeli insan. Bence