Red Wedding Gown

Huysuz Virjin de ölmüş. İnsanın yüreği sızlıyor. Geçenlerde bir youtube açtım, baktım Uçurtmayı Vurmasınlar var ... Uçurtmayı Vurmasınlar'ı izlerken birden hıçkırarak ağlamaya başladım. Bir yandan Bahçedeki Sandal çalıyor Bir yandan 1997'de gördüm, Nadide Sultan vardı Huysuz Şov'da. Ne desem ne yapsam bilemedim.97'yi hatırlıyorum, ben 13 yaşındaydım. Ne kadar üzüldüm ne kadar ağladım birden. Zaten hormonlar da bana oyun oynamakta. Sanırım memleketimi özledim. Bu aralar hiç şarap içesim yok, kedime baksam ağlayacağım. Geçmişi düşündükçe şu günüme şükrettiğim oluyor, yalnız geçen doktora günleri, doktora sonrası geçen tüm o zaman... her şey bir oyun, her şey bir hile, biz de işte o tiyatroda yerimizi alıyoruz ama insanın çocukluğuna dair bazı şeyler var ki hiç unutulmuyor. Huysuz Virjin de bunlardan biri. Uçurtmayı Vurmasınlar bunlardan biri. Grup Yorum, yani Starbucks ve Mcdonalds ve alışveriş merkezleri öncesindeki dönemler bunlar. Yani ben tüketim hastası o

Gençlerden ve jenerasyonlardan bahsediliyor. Çok garip bir durum ki kimse sosyo-ekonomik ve kültürel sistemi sorgulamıyor. Neymiş efendim ‘baby boomer’lar (bebek doğumlarının en yüksek olduğu jenerasyonlar) yüzünden devletin kaynakları tükenmiş. Neymiş “y” ve “z” jenerasyonları pek güvenilmezmiş. Detaylarına dahi girmeyeceğim. Çünkü sistemi insanlardan insanları sistemden, gençleri bugün olup bitenlerden ve içinde bulundukları çalışma şartlarından gayrı tutmak mümkün olamaz. Bu noktada elbette kendimize nasıl bireyselleştiğimizi ve nasıl selfie çeken bir jenerasyon haline geldiğimizi sormaktansa şu soruyu da göz önünde bulundurmalıyız: kendimizi sevdiğimizi kanıtlamak için bu kadar selfie çekmemize gerek var mı? Bireyselleşmekten başka bir çaremiz kaldı mı?   Doğrudur gençler daha farklı davranıyorlar şimdilerde. Fakat bizim dönemimizi anne ve babamızın dönemiyle karşılaştıralım. Neden uzun dönemli ve sürekli olabilecek işleri bulamıyor gençler? Neden sık sık