Siyah beyaz bir resimde annemin gülüşü

Bugün annemin bir resmini buldum. Siyah beyaz. Arka planda bir dağ evi var gibi. Çatısı karla kaplı. Üzerinde örgü bir hırka var ve flu çıkmış omzunun altı (ki resim portre niteliğinde). Dağ evinin yanında kışın yaprakları dökülmüş ve kılcal damar gibi dallardan ibaret iki ağaç var. Annem o dağevinin ve onu çevreleyen duvarın önünde durmuş şöyle tepeden bakmış kameraya. Sağına dönmüş yüzünü ancak sol yanağı hafif görünüyor ve sol gözkapağı... Biraz hınzır bir gülümseme var yüzünde. Saçları yine gür. Hep gür. Kabarık ve dalgalı. Perçemini sağa yönlendirmeye çalışmış ama zor zaptedebilmiş saçlarını... Uçları iyice dalgalı, çenesinin altında, boynuna değecek düzeyde kısa. Biraz kendinden emin ama sanki zorla güldürülecekken gülümseyivermiş gibi, mütevazı yine de. Umut verici...

Evet, dedim ben de anneme benziyorum bu gülüşü görünce. Ben de onun gibi gülümsüyorum. Onun gibi bakıyorum. Perçemlerim asla öyle kıvrılmadı ve gür olmadı belki ama bu ifade, bu çene ve dudaklar ve bu gülümseyiş... Anneme benzetenler haklıydı. Babama ne kadar benziyorsam anneme de o kadar benziyor olmak istiyorum. Albenili kızım, derdi bana. Albenim varsa eğer bunu ondan almışım. Bu resmi gördükten sonra buna daha çok inandım.

Eğer mutluysam o daha mutlu bu resimde. Eğer hüzünlüysem "saçmalama, hayat o kadar da karmaşık değil" der gibi. Hayat aslında tatlıdır, der gibi. Öyle bir hal bu. "İyi ki seni doğurmuşum" Annemi konuşturur gibi bu fotoğraf. Annemin duru sesi gibi duru, siyah ve beyaz, flu biraz, ben gibi.

not: Bu resmi yakın zamanda yazımın yanına iliştireceğim.