Red Wedding Gown

Önceki Meseleler: Pati ve Apartman Sakinleri Zannedersem Pati'nin akıbetini herkes merak etmektedir. İki tane izleyicim var zaten. Onun dışında dostlar da hatır olsun, üzülmeyeyim hevesim kırılmasın diye okuyorlar zaten. Şaka yapıyorum. Geliştireceğim kendimi aşacağım, hiç telaşe etmeyin. Yavaş yavaş. Pasiflora ile, rakı ile, sigara ile, şiir ile, biraz aşk kırıntısı, biraz üzüntü, biraz umut ve biraz bıkkınlık ile aşacağım. Dilediğiniz seviyede bir yazar olacağım zevzek olmayan. Özete gelelim öze gelelim. Pati hakkında o yazıyı yazdıktan sonra onu kucağıma aldım ve fark ettim ki üzerinde pireler cirit atıyor. Eyvah, dedim, yıkamak lazım. İki defa yıkadım. Olmadı. Hayvancağız titriyor. Hemen havluyla kuruladım. Çarşafın altına aldım. Ayaklarımın dibinde titreye titreye uyudu. Tekrar baktım. Pireler suratında gezinmeye devam ediyordu. Zaten kulaklarını da temizlemeye çalışmış ama o kadar başarılı olamamıştım. Sonra, dedim "ben bunu bırakayım". Aldım elime koliyi içinde gaz

Hayır hayır olamaz, bir kedi daha bakamam. Hem de bu çok küçük ve salak. Biraz önce klavyenin üzerine çıkmaya çalıştı. Beni de annesi zannediyor. Patileriyle hala o süt emmek için yapılan açıp kapama refleksine takmış durumda. Kapının önünde buldum. Geçen gün de çocuklar acımasızca oynuyorlardı bununla. Bu da hiç sesini çıkarmıyordu. Ayaklarıma dolandı. Deneme amaçlı aldım, hem de karnını doyurmak için yoksa Carlos bunalıma girer "üstüme kuma getirdiler" der. "Ben bacağı yok bir kediyim diye pabucum dama atıldı, kullanılmış bir mendil gibi beni bir kenara attılar" der. Hem ben iki kediye birden bakamam. Tez yazmam lazım. Daha çok işim var. Hele ki birbirleriyle hiç anlaşamadılar. Carlos o derin bir hava yollama ve kızma ibaresi olan tıshıslamasını yaptı. Bizim Pati de (aklıma ilk gelen isim buydu) hemen hazırol konumuna geçti, patilerini açtı, bir pandomim gibi sanki cam varmış da bu oraya tırmanıyormuş gibi (Bu arada da kucağımda horluyor, allahım nasıl horluyor bu

“Bana ne senin Neşe ile geçen çocukluğundan? Kayda değer ve topluma mal olacak bir şeyler söyle bari” diyesiniz gelse de hemen lafınızı yutun. Çocukluk bu kolay unutulmaz. İşten çıkıp da kafasını dağıtmak için beni seçmiş bu ufaklık arkadaşıma adansın bu yazı. (Bu arada süt kardeşim Merve’yi başka bir yazıya saklıyorum. Ayrıca Aysun’umla geçen yıllarımızı ki artık ne çocukluğu, ne ergenliği, ne üniversitesi, ne üniversite sonrası kaldı… yine başka bir yazıya saklıyorum. Sevgili Aysun Amerika’ya giderek yüreğimde derin sızılar bırakacaktır. O zaman bakacağım acılarımın icabına, Genç Şah'ın Acıları adlı bir kitap yazacağım) Neşe’lerde kalmayı çok severdim, onun inceliğine özenirdim, yeni cicilerine bicilerine, sonra Ayşe ile “o bana alındı, bu sana alındı” tartışmalarını izlemeye… Ben tek çocuk sayılırdım, ağbim ve ablam çoktan İstanbul rüyasına dalmışlardı benden yaşça bir hayli büyük oldukları için. Çocukluğumuzda günlerimizi nasıl geçirdiğimizi hayal meyal hatırlar gibiyim. En eğl

Ne kadar büyüdüğümü farz etsem de her seferinde daha ne kadar büyümem gerektiğini görerek ürküyorum. Evet, hala küçüğüm, diyorum kendi kendime. Hala çok bir şey bildiğim yok. Ne kadar bilsem de yetersiz. Ne kadar yaşasam da aynı hataları yapmaya mahkumum. Ne kadar acı çeksem de yetersiz. Ne kadar özlesem de… Ne kadar yazsam da, okusam da, izlesem de. Boş. Bazı şeylerde sanki boşa kürek çekiyorum. Sürekli bir gelişmeye inanmıyorum. Sürekli bir ilerlemeye. Dosdoğru giden bir zamana. Her zaman akıllanan bir insana. İnanıyorum evet ellerimizin yapabileceklerine, gözlerimizin alabildiğine görebileceklerine ve hayal gücünün sonsuzluğuna. Ama hep iniş çıkışlarla, bazı bazı geri adımlarla, bazen en karanlıklara gömülerek ve ışığı görmek için küçülerek. Her zaman iyiye, güzele, doğruya giden yolda yürümek ise ne kadar gerçek dışı. Bitmeyen bir özlem var. Kalbimde büyük bir boşluk. Yeri dolmayacak. Hayatımda büyük bir eksiklik. Denizle, dolunayla, rüzgarla ve dört başı mamurlukla dolmayacak. Aşk

Erken kalkmayı sevmediğimden, annemin tabiriyle "gece yatmayı, sabah kalkmayı bilmediğimden" derslere hep 5-10 dakika geç girerdim. Evimizle okulun arasındaki mesafe yaklaşık 15 dakika iken ben kişisel rekorumu kırarak bu süreyi hızlı adımlarımla 11 dakikaya indirirdim. Geç kalarak hızlı yürümeyi öğrendim. Bu geç kalışlar ilk dersi önemsemediğim anlamına mı gelirdi yoksa sabahları erken kaldırılmaya isyan niteliği mi taşırdı bilemiyorum. Hayata ve rutine karşı bir tür bezginlik göstergesiydi bence en çok kedi gibi tüm gün uyuma isteği... Sonra bu alışkanlığımı arkadaşları bekleterek de devam ettirdim denilebilir. Hep son dakikada duş almalar, son dakikada karar vermeler ve buna rağmen bir şeyleri unutmalar. Tarihin bu anlamda tekerrürden ibaret olması. Öyle ki insan bir yerden sonra farkına bile varmıyor ne kadar can sıkıcı olduğunun. Nasıl oldu bilmem, zamanla alıştım. Biraz düzene soktum kendimi. Üniversitede de birçok sitem işittikten ve sevdiklerimi beklettikten sonra. Bi