Red Wedding Gown

The fact that 700 to 900 migrants have drowned in the Mediterranean, most of them refugees, does not change the perspective of the EU towards the rest of the world. Although extra funding is being provided to Italy for the rescue operations these deaths in the beautiful Mediterranean are not anything new. Amnesty International estimated the deaths in 2014 alone were 2500 (assuming that many weren’t found) [1] . The Italian government and other Southern European governments cannot take all the responsibility alone as EU has its own borders and Italy, for instance, has only been unfortunate enough to be at the southern side of these borders. Nobody is talking about Frontex, the law enforcement agency that controls the borders of the EU, and was established in 2005 [2] . Frontex exists to incur cooperation amongst the member states of the EU as well as cooperation with the buffer zones such as Poland and Turkey, for instance, which are the transit countries for many refugees and im

Virginia Woolf güya Bu da özel bir çocuk adam Mark Twain güya Kafka ama burnu Kafka değil Kelebek gibi bu hayattan geçip giden Rotonda Emily Dickinson güya... Brighton'daki yegane dostum Mampo Steinbeck yere bakıp yürek yakarken

Çok evhamlı. Bir ıksırık tıksırık duysa hemen kafasını kaldırır. Yine o gecelerden bir geceydi. Bir tıkırtı duyduk. Ev sahiplerinin ve benim dışımda kesin bir yabancı girmişti eve bunu ikimiz de derhal fark ettik. O kulak kabarttı. Ben de dikkat kesildim. Yavaşça odadan çıktım. Odadan çıkmamla merdivenden inen tıkırtıyı duymam bir oldu. Sanki ışık hızıyla kaçmıştı, bir insan olması imkansızdı. Ben önden ineyim, sen arkadan gel, dedim. Ondan önce merdivenlerden aşağı bakıyordu meraklı meraklı kafasını uzatıp. Ufak tefek şey belli mi olur? Hırsız çıkar, deli çıkar asar keser, canını yakar, kıyamadım. Ben önden indim. Mutfağa gelmeden girişteki çekici elime aldım. Evde çıt yok. Ev sahibesi, eşi ve bir oğulları, bir de kiracı var benim gibi bir odada kalan. Ev kocaman bir ev. Herkes derin bir uykuda. En geç ben yatarım bu evde. Benim minik kuşum da yanımda yatar. Neyse... girdik mutfağa. Mutfak gepgeniş sopsoğuk bir yerdir. Sonradan bahçeye doğru uzatılmış geniş olsun diye belli ki. Ama

14 Şubat'ın adı kana bulandı. Belki de yaşadığımız o toz pembe ve yalan dolu dünyada gözlerimizin bir kere daha açılmış olması maalesef Özgecan'ın ölümüyle gerçekleşti. Erkeklerden korkmaya başladık, onlara kuşkuyla bakmaya başladık. Facebook'ta yaptığımız yorumlara katılan erkeklerin yurtdışı görmüş olanlar olması ayrıca bizi bir kere daha ürküttü ve düşündürdü. Biz nerde ve nasıl bir akıl tutulmasında ve nasıl bir ülkede yaşıyoruz? Canım annemin 'kızım mini etek giy' dediği Kayseri zamanları daha da mı gerilerde kaldı? On beş senede ülke böyle mi değişti? Ne hale geldik, nasıl bir hayat sürüyoruz? Biz nasıl adamlarla aynı toprakları paylaşıyoruz? İşte bu sorular kafamıza üşüşürken, soğukkanlı düşünmek gerçekten de zorlaştı. Soğukkanlı düşünemiyor insan çünkü failin söylediği şeyler akıl alır gibi değil. Kesmek, tecavüz etmek, öldürmek, bıçaklamak, yakmak... nasıl insanlar bunlar? Benim kızım olsaydı Özge, eğer benim yavrum olsaydı, kızkardeşim olsaydı, ben ne y

Every time I come to this city I am amazed at how many memories have been collected here, how much time was spent working, thinking, drinking and loving. Whenever I come here I think about how much laughter I had with friends, of all the nights we spent walking back from bars making stupid jokes, how many days we spent walking on the walls, talking about everything: life, politics, love, relationships, IMT.  Somehow it is easy to work here; it is silent and it is magical, in a way. But if you stay in Lucca for too long you forget that there is an outer world and what happens is that as soon as you get into the outer world, you realize that there are more inspiring things than this city. There are certainly less claustrophobic cities than Lucca. One cannot breathe as comfortably as one does in Istanbul, especially getting out of the plane and smelling the air of Istanbul, that air of liberation, that air of salvation, the smell of home even though my real home is Kayseri. As I sai

http://www.youtube.com/watch?v=9YteXsPt6sM Nina Simone, siirler ve romantik cagrisimlar, bunlari bir kenara birakmali insan akillica bir is yapmasi gerekiyorsa... Sometimes you love a person with all his anxieties and neurosis And you dedicate things to him knowing that it might be endless Sometimes you love so much you do not think about what you really want And maybe that is the time that you should stop but stopping is not possible for a heart which knows how to tear itself apart and so like a self-suicidal it will explode in and out and there will be only blood blood on the floor, on the roof, on the walls and it is the blood of the one that knows nothing else but to tear herself apart that does not know anymore what she really wants Biraz canim sikildigi zaman boyle seyler yaziyorum. Elbette cok da ic acici siirler degil bunlar. Ama yine de beynim dusunmeyi durduramadiginda ben yazarim, cunku o dusunceleri kagida dokmekten baska bir care kalmamistir artik. 30 yasima

When it's dark it is utter dark When it's light it is shiny and warm When it's down death is near When it's up revival comes Never far from a cry Never far from a smile With that there was stability Clarity of the inside Streetlights outside Vivid lives in Istanbul Dullness in Kayseri evenings Fears, drunkenness Not being able to look into one's eyes Rebelliousness, jealousy, passion Loss, depression, happiness Overwhelming is this life Overburdening all these emotions Yet some are powerful in the battlefield Some cannot swim in still water Some can only handle the waves Some always get bored in calm waters Like a fish not knowing the ocean I have been drowning in a spoonful of water. 19 October 2014 - Brighton